در
روزگار اولیه رایانه، بیشتر برنامه های شبه ویروس توسط نابغه ها نوشته می
شد. در واقع دانشمندانی که در آزمایشگاه ها مشغول اکتشاف مرزهای محاسباتی
رایانه ها بودند، برنامه هایی برای توسعه چگونگی استفاده از رایانه ها می
نوشتند که بعدها به عنوان ایده های اصلی تولید ویروس مورد استفاده قرار
گرفتند. در آن زمان، هنوز پاسخی برای سوال "رایانه ها قرار است چه کاری
انجام بدهند؟" پیدا نشده بود. تلاش برای ایجاد اجزای برنامه مستقل و خود
تکرار شونده، یک پاسخ منطقی برای سؤال رایانه ها قرار است چگونه استفاده و
سازماندهی شوند، محسوب می شد. در آن روزگار برنامه نویسی به هیچ وجه آسان
نبود و زبان اسمبلی که امروزه به عنوان هنر برنامه نویسی محسوب می شود، در
آن زمان یک رؤیای شیرین تلقی می شد.
در دنیای امروز شما یا خودتان
یک رایانه را خریداری می کنید و آن را وصل و نصب می کنید و یا فرزندی دارید
که این کار را برای شما انجام می دهد. سپس به راحتی به شبکه جهانی اینترنت
وصل می شوید و به پرواز در می آیید. از طرفی برای بسیاری از مردم رایانه
به عنوان یک وسیله سرگرمی و ارتباط محسوب می شود و به همین جهت امروزه، در
اکثر خانه ها رایانه وجود دارد و مردم عادی به راحتی آن را مورد استفاده
قرار می دهند. در این دنیای مبتنی بر رایانه، جذابیت جعبه اسرارآمیز در
مقابل جذابیت اینترنت کمرنگ شده است. در چنین دنیایی نسل جدید ویروس نویسان
متولد شده اند.